Blindsone

Anders Totland Gyldendal 2021

KAPITTEL 1

– Fortare, fortare!
Eg ropar ivrig og dunkar handflatene mot dashbordet.
Regnet slår mot ruta, og hendene til Henrik klamrar seg til
rattet. Han pressar foten mot gasspedalen så speedometeret
klatrar oppover, oppover. Eg ser kjapt på mobilen som heng
under radioen. Stoppeklokka er på. Sekunda går fortare og
fortare dess nærmare me kjem. Eg ser vatnet på venstresida
og fjorden til høgre. Berre eit par hundre meter til no.
– Du kan klara det, seier eg.
– Berre rett rundt svingen, så er du der.
Kom igjen no!

Hestekreftene og den slakke svingen pressar kroppen mot
døra.

Hjartet slår som eit overtent stempel. Det er faen så deilig!
Gjennom ruta ser eg bilen til Sindre. Fleire av dei andre
frå tredjeklassen til Henrik er der. Rasteplassen er eigentleg
laga for turistar, med toalett og utsikt over både fjorden og
vatnet. Men han er heilt perfekt for oss. Eg strekker meg
mot mobilen og gjer meg klar.

Der!
Eg trykker «stopp» og plukkar ned telefonen. Kroppen roar
seg i takt med motorduren. Trea glir saktare og saktare forbi,
til alt nesten står heilt stille. Me tar til høgre i krysset der
ein kan ta av mot sentrum, og køyrer vidare langs fjorden.
Etter eit lite minutt vrir Henrik om rattet og tek av frå
hovudvegen. Han køyrer inn på den smale sidevegen mot
venstre, der me straks kjem fram til snuplassen ved MC-
huset. Så sig med tilbake igjen, den same vegen me kom.
Slik me alltid gjer. Det går på autopilot.

– Ja?
Henrik snur seg mot meg. Eg dekker til skjermen så han
ikkje ser resultatet. Før me kjem tilbake til hovudvegen,
svingar Henrik bilen ut i grøfta og stoppar. Han legg venstre
hand på giret og den andre bak nakkestøtta mi. Her er det
berre oss og skogen.
– Få sjå, då!

Eg smiler og held fram mobilen, der tala lyser kvitt.
08:47.
Det rykker i kroppen til Henrik.
– Shit, altså!
Eg nikkar. Bøyer meg fram og legg hendene rundt nakken
til Henrik. Så pressar eg munnen mot hans, lirkar tunga
inn mellom dei tynne leppene. Heile kroppen hans dirrar
svakt. Handa hans har flytta seg frå giret og bort på låret
mitt. Dei lange fingrane glir lett inn under skjørtet.

Eg pressar ryggen mot setet, som om bilen skyt fart
framover. Eg kjenner pulsen som aukar igjen. Regnet som
slår mot taket. Munnen til Henrik kitlar mot øyret.
– OK?
Så lener Henrik seg tilbake i setet og knepper opp buksa.
Den første gongen i bilen blei det berre knot, med ratt og
knappar og spakar i vegen. No går det nesten av seg sjølv.
Med ei enkel rørsle snur eg meg rundt så eg sit over han.
Eg pressar meg mot han og kjenner munnen til Henrik mot
halsen.

KAPITTEL 2

Henrik styrer Volvoen inn i turistlomma, ved sida av den
blå Forden til bror min.
– Det der var heilt rått, seier Sindre.
Han lener seg ut det opne vindauget og stikk fram ein
knyttneve. Henrik svarar med venstra. Dei slår knokane
mot kvarandre i regnet.

Eg er framleis varm i kinna. Heldigvis er det for mørkt til at
nokon kan sjå det. Tenk om Sindre hadde visst kor fingrane
til Henrik nett har vore. Eller, han veit det sikkert. Sindre er
ikkje heilt dust heller. Han er trass alt tre år eldre enn meg.
Det er berre nokre månader til han fyller nitten.

Sindre veit kva det går i, sjølv om han aldri har hatt dame.
– Kva tid fekk du, Sanne?
Sindre ser mot meg.
– 8,47, seier eg.
Eg held opp mobilen, der resultatet framleis står oppe.
– 8,48 hos meg, seier Sindre og ristar svakt på hovudet.
– Men uansett … Det er fem sekund raskare enn den gamle
rekorden.

Sindre ser imponert mot Henrik igjen.
Han ser nesten forelska ut. Eg veit korleis Sindre blir når
det blir snakk om fart og rekordar. Det er som å sleppa ein
unge laus i godtehylla.
– Var det klar bane heile vegen rundt? Henrik nikkar.
– Møtte ikkje eit levande vesen.
– Bra flaks, då, seier Sindre.
Han nikkar ivrig.
– Eg møtte liksom tre hjortar i den siste svingen før Esso.

– Dei stod berre der, midt i vegen, og stira mot meg.
Heldigvis hadde eg mista nesten all farten i svingane, så eg
klarte å stoppa, held Sindre fram.
Henrik nikkar, men seier ikkje noko.
Lar berre Sindre fortelja.

Eg ser ut vindauget på mi side, der lysa frå bilane glitrar
i den våte asfalten. Eg har høyrt forklaringane til Sindre
før. Det er alltid noko som stoppar han. Som gjer at han
sjølv aldri får opp den farten som han elskar å snakka om.
Oljesøl eller ungar som leikar i vegkanten. Steinsprang
og telehiv. Og er det ikkje trøbbel med motoren, er det
politikontroll. Det kjem alltid noko i vegen for Sindre. Det
er nesten utruleg at me er søsken. At han ikkje forstår at dei
andre ser rett gjennom spelet. Eg ser det i alle fall heilt klart.
Sindre har det berre ikkje i seg.
Hadde Henrik og dei andre hengt med Sindre om han ikkje
var lærling på mamma sin verkstad?

Der kan han briljera, når han mekkar og skrur og drøymer
om rekordane han aldri kjem til å setja.

Sindre er ikkje som Henrik, som går i eitt med bilen dei
elleve kilometrane rundt vatnet. Han er heilt rå når han
pressar grensene for kva dyret under panseret kan prestera.
Høgrehanda som skiftar saumlaust mellom giret og rattet.
Blodårene som buler nedover dei sterke armane, endå meir
enn til vanleg. Det er berre så digg å sjå på.

Eg veit ikkje noko meir pirrande enn å sitja i bilen med
Henrik når han kjem i flytsona. Når resten av verda forsvinn
rundt han og alt handlar om bilen og vegen.