Den tolvte spelaren

Kevin har flytta til den vesle bygda Våg. Han har gjennomført si første fotballtrening og er aleine i garderoben.

Tor Arve Røssland Samlaget 2018

KAPITTEL 2

Med eitt var eg åleine i garderoben.
Eg høyrde romstering utanfor.
Sikkert frå trenargarderoben.

Eg tok handkledet rundt livet
og gjekk fort inn i fellesdusjen.
Der hengde eg handkledet på ein knagg.
Eit av lysrøyra i taket blenkte og spraka.
Vatnet var iskaldt, eg justerte på krana.

Brått hoppa eg til.
I kroken stod ein gut eg ikkje hadde sett før.
Ansiktet hans var skjult av skuggar.
Lysrøyret blenkte raskare.
I rein refleks dekte eg meg til med hendene.

Plutseleg slokna lysrøyret.
Og kroken blei mørkare.
Eit iskaldt drag kitla meg på leggane.
Guten tok eit skritt mot meg.

Han kom ut i lyset.
Ansiktet såg undrande ut.
Som om nokon nett hadde ropt «overrasking!».

Eg kunne ikkje hugse guten frå treninga.
Han ville ha skilt seg ut.
Han hadde framleis fotballdrakt på seg.
Ei skiten og sundriven drakt.
Guten var mørk i huda.
Mørkare enn meg, tenkte eg.
Ikkje svart. Men nesten. I alle fall i dette lyset.

Det draup vatn av han, heile guten var klissvåt.
Hadde han dusja med kleda på? For ein tosk!

– Kva glor du på? sa eg.

Guten stod med eine handa bak ryggen
og granska meg med blikket.
Pupillane hans var kolsvarte.
Han såg ikkje så overraska ut lenger.
Meir målretta. Jaktande.

– Er du homo, eller?
Eg prøvde å vere tøff, men stemma mi sprakk.

Eit kaldt gufs slo inn i dusjen.
Gåsehuda spreidde seg nedover ryggen og låra.
Det var som å stå i eit fryseskap.
Ei sur og roten lukt kom frå guten.
Ein kvalmande stank.
Eg skalv over heile kroppen, slo av dusjen
og greip etter handkledet.

Eg småsprang mot skapet mitt.
Eg sklei bortetter golvet, men ramla ikkje.
Tørka meg i full fart, i sidesynet såg eg guten.
Rørslene hans var rolege, som i sakte film.
Han heldt hovudet lett på skakke,
med blikket festa rett på meg.
Guten såg ut som han skulle gå til åtak.
Eg kunne nesten kjenne dei kalde
og våte hendene hans.
Det stakk i huda.
Eg ville ut!

Eg kledde meg så fort eg klarte.
Underbuksa krølla seg oppover dei våte låra.
Men eg brydde meg ikkje.
Eg sprang mot døra
og krasja med trenaren i døropninga.
– Hei sann! sa trenaren og smilte.

Eg pesa forskremt.
Framleis skalv eg.

– Du er sistemann, ikkje sant? sa trenaren.
Han såg ned på nøklane sine
og merka ikkje kor redd eg var.

– Det er nokon …, sa eg og snudde meg.
Eg såg innover i garderoben.
Han var tom.
Guten var borte.

– Er det fleire som trener her? spurde eg.
– Som bruker garderoben, meiner eg?

Trenaren låste døra og grubla litt. – Ja, det er vel det.
Men vi trener til ulike tider.
Kvifor spør du?
– Nei, ingen spesiell grunn, sa eg. – Eg berre lurte.

Trenaren smilte og klappa meg på skuldra.
Ei hand på skuldra var ikkje akkurat eit tullespark,
men det var i det minste noko.
Vi gjekk gjennom den tomme gangen.
Bort til ytterdøra.
Trenaren retta på hentesveisen.

– Då snakkast vi på torsdag, ikkje sant?
Han låste ytterdøra og gjekk bort til bilen.

Eg stod åleine igjen utanfor klubbhuset.
Kven var han guten eg såg?
Og kvar blei det av han?
Eg såg for meg blikket til guten.
Den rotne lukta hang framleis igjen i nasen.
Og hjartet hoppa framleis i brystkassa.
Eg sprang heimover så fort eg klarte.

NB! Rettighetene for utdraget gjelder for aksjonsperioden, derfor har vi måttet fjerne resten av utdraget.